وقتی مورخین درباره ی چگونگی انتقال تخته سنگ های گرانیتی به محل اهرام مصر و یا مجموعه تخت جمشید در ایران می اندیشند متحیرانه سخن میگویند . انسان ها در آن سالها تلاش بسیاری برای ساخت این مجموعه های بینظیر انجام دادن اما بخشی از آن ناشی از قدرت اهرم قرقره و ریسمان بود که مواد را به صورت عمودی جابجا میکرد. این کار اصلی یک آسانسور است.
انقلاب صنعتی نیروی محرکی بود که باعث پیشرفت گام به گام بسیاری شد سیستم انتقال اجسام کم کم به جابجایی بشر منتهی شد.در ابتدا این جابجایی افراد بدون مخاطره نیست به طوری که گاهی ریسمان کنفی که معمولا برای بلند کردن استفاده می شود پاره شده و موجب میشد سکوی حامل بار و نفرات به زمین برخورد میکرد .
نقطه ی عطف از زمانی در صنعت آسانسور شروع شد که در سال 1853 در نمایشگاه کریستال پالاس در نیویورک الیشا گریوز اتیس elisha grave otis اختراعش با نام <بالابر امن > را که مانع سقوط کابین آسانسور میشد را معرفی کرد.این دستگاه متشکل از ریل های شکاف داری از چوب سخت بلوط و فنر ارابه ای بود که هنگام جداشدن طناب کشش در ریل چوبی شکاف دار فرو می رفت . این اختراع هر چند ساده به نظر میرسید اما وقتی با ایمنی کابین های امروزی مقایسته می شود از کار آمدی بیشتری برخوردار بود .اگر اختراع اتیس انجام نمیشد پیشرفت بشر به سوی داشتن وسیله امن عمودی به تاخیر می افتاد .از اواخر قرن 18 و در ادامه در قرن 19 از روش های بسیار متفاوتی برای نیرو بخشیدن به حرکت سکوی آسانسورها و آسانسور های حمل مسافر استفاده شد که در این میان میتوان به سیستم متحرک تسمه ای اشاره کرد که در صنایع نساجی و ساختمان های صنعتی متداول بود و تمامی قسمت های متحرک دستگاه با تسمه ی محرک مشترکی که تمامی تسمه ها به آن مرتبط بودند به کار می افتادند.
در سایر روش ها از نیروی بخار – سیستم های هیدرولیکی آب -کشش الکتریکی و اخیرا هیدرولیک روغنی استفاده می شود .